hrvatski

Pisma-performativi u drami Bez trećeg

Postavkom o djelatnoj snazi pisama koja se pojavljuju u drami ovim se radom, u obzoru Austinove koncepcije jezika, pokušava Bez trećega pročitati kao dramu performativa i sukobljenih književnih koncepcija realizma i modernizma. Pisma se dakle čitaju kao performativni iskazi koji imaju različite učinke na tijek dramske radnje i na odnos među likovima. Sukob protagonista zapravo izvire iz suprotstavljenih shvaćanja jezičnog prikazivanja. Markov svjetonazor, u tom smislu, utjelovljuje realističku paradigmu jer prema njemu pismo kao i bilo koji drugi tekst ima mogućnost vjernog oponašanja zbilje. S druge strane Gigin lik simbolizira modernističku paradigmu ukazujući na činjenicu da ne postoji iskaz koji u cijelosti može prikazati reflektiranu stvarnost.

performativ; Austinova koncepcija jezika; modernizam; realizam

nije evidentirano