hrvatski

Recipročni prostor

Razvoj događaja vezan uz otkriće difrakcije na kristalu bio je vrlo zanimljiv. Nedugo nakon Laueovog otkrića difrakcije X-zraka na kristalu Braggovi su započeli mjerenja i objasnili difrakcijsku sliku pomoću jednostavnog koncepta reflsksije zraka na mrežnim ravninama kristala. Eksperimenti su dobili teorijsku potvrdu radom C. G. Darwina i razvojem njegove dinamičke teorije. Zanimljivo je to da je u biti prvu dinamičku teoriju difrakcije postavio Ewald u svojoj doktorskoj dizertaciji 1912. godine. Ta teorija koja objašanjava difrakciju na kristalu rođena je prije nego li je uopće otkrivena pojava difrakcije odnosno prije no što je konstruiran uređaj za rentgensku difrakciju. Najveći doprinos daljnjem razvoju daje P. P. Ewald 1921. objavljujući izuzetno važnu publikaciju u kojoj naglašava važnost recipročne rešetke kao alternativne metode za proučavanje geometrije prostornih rešetki i difrakcijskih fotografija.. Konstrukcija recipročne sfere pokazala se više nego važnom za interpretaciju difrakcijskih snimaka i razumjevanja simetrije kristala. Daljni doprinos njegovu konceptu pridodaje J. D. Bernal 1926. uvodeći pojam limitirajuće sfere. Od tada se njegova recipročna sfera upotrebljava kao najbolji način interpretacije geometrije difrakcijskog snimka.

Ewaldova sfere; Recipročna rešetka; P.P.Ewald

nije evidentirano