hrvatski

Prostor Grada u dubrovačkoj ranonovovjekovnoj književnosti

Opisivanje i simboličko ocrtavanje grada pripada neprijeporno urbanoj kulturi. Prostor grada bio je na različite načine predstavljen u dubrovačkoj ranovovjekovnoj književnosti: od razdoblja humanizma pa sve do kraja 18. stoljeća grad se opisuje kao prostor posebnog identiteta u brojnim književnim djelima, a takve su predodžbe imale i izvanknjiževnu, političko- ideološku i mitologemsku funkciju te su utjecale na kontinuitet i stabilitet kolektivnog identiteta grada. Analizom različitih predodžaba grada u reprezentativnim književnim tekstovima (I. Crijević, M. Vetranović, M. Držić, I. Gundulić, J. Palmotić, J. Palmotić Dionorić i drugi), i to različitih žanrova, od epigrama preko pohvalnica i poslanica pa do pastorala, komedija, melodrama i epova, nastoji se pokazati da se grad Dubrovnik predstavlja različito: kao simboličan prostor slavne prošlosti (u humanizmu), kao realan arhitektonski i urbani prostor u kojem se odvija svakodnevni život, kao urbana društvena struktura sa stanovnicima specifična mentaliteta (u renesansnim komedijama i pastoralama), kao idealni politički prostor s posvećenim institucijama vlasti i moći ili pak kao politički entitet dugotrajne aristokratske tradicije i legitimiteta koji ne može biti uništen (u epu, pastorali i libretističkoj drami) ; predstavlja se grad Dubrovnik i kao prostor omeđen čvrstim granicama prema ruralnom okolnom prostoru ili pak kao urbani prostor suprotstavljen drugim urbanim prostorima (u komedijama i satiričkoj poeziji). U kontekstu hrvatske književnosti takve, postojane i kontinuirane predodžbe i neprekinuta samoprezentacija grada kao specifična entiteta obilježje su jedino dubrovačke ranonovovjekovne književne kulture.

grad; simbol; predodžba; renesansa; barok; mitologem; utopija

nije evidentirano