hrvatski

Stabilnost lizosomalne membrane i količina metalotioneina u probavnoj žlijezdi dagnji kao biomarkeri zagađenja u istraživanju priobalnog mora

Cilj četverogodišnjih istraživaja (1996-1999) bio je ispitati stanje zagađenosti priobalnih voda dijela Jadranskog mora mjerenjem stabilnosti lizosomalne membrane i količine metalotioneina u probavnoj žlijezdi dagnje, Mytilus galloprovincialis. Stabilnost lizosomalne membrane odredili smo histokemijskom metodom, mjerenjem aktivnosti enzima b-N-acetilheksozaminidaze (EC 3.2.1.52) u presjecima probavne žlijezde dagnje. Količina metalotioneina u probavnoj žlijezdi mjerena je kolorimetrijskom metodom upotrebom Elmanovog reagensa. Promatranjem stabilnosti lizosomalne membrane kao biomarkera ukupnog stresa, utvrđeno je statistički značajno (p< 0.05) smanjenje stabilnosti u lizosomima dagnji iz gradskih područja (Rovinj, Pula, Rijeka, Kostrena, Bakar) u odnosu na kontrolnu postaju (Limski kanal) i postaje iz nezagađenih područja (Sveti Ivan, Fažana, Brestova). U predvidivo najzagađenijoj postaji, luci Rijeka, vrijednosti za stabilnost lizosomalne membrane bile su u rasponu od 2.8 ą 1.5 min do 8.7 ą 2.5 min, te su predstavljale smanjenje veće od 70% u odnosu na kontrolu. Destabilizaciju lizosoma u dagnjama iz lučkih sredina pratile su i histopatološke promjene u morfologiji epitela probavne žlijezde. Mjerenje stabilnosti lizosomalne membrane pokazalo se učinkovito i u detekciji stresa uzrokovanog pojavom hipoksije u pulskoj luci u jednom ljetnom periodu u toku istraživanja. Praćenjem koncentracije metalotioneina u probavnoj žlijezdi dagnje, kao specifičnog biomarkera zagađenja teškim metalima, nije utvrđena značajna razlika (p< 0.05) među postajama u istraživanom području.

nije evidentirano

nije evidentirano