hrvatski

Problem unosa žive u organizam prehranom namirnicama iz mora

Svi oblici žive i živinih spojeva su potencijalno toksični, perzistentni i bioakumulativni, a njihova toksičnost ovisi o koncentraciji u pojedinom organizmu. Zbog fizikalnih i kemijskih svojstava, te uvriježenog vjerovanja u njeno blagotvorno djelovanje, živa se dugi niz godina koristila u medicini za liječenje brojnih bolesti, a još uvijek se koristi za izradu različitih proizvoda u svakodnevnoj upotrebi. Otrovanje živom se naziva merkurijalizam. Osobitosti otrovanja živom su različite ovisno o tome da li je izazvano elementarnom, anorganskom ili organskom živom, akutnom ili kroničnom izlaganju otrovu, količini unesene žive i individualnoj reakciji bolesnika. Ovisno o tome na koji način i u kojem obliku je unesena u more, živa se može pronaći u različitim spojevima i akumulirati u sedimentu ili u organizmima. Vodeni organizmi koji se koriste za prehranu u sebi obično sadrže veće koncentracije žive i to najčešće u organskim spojevima kao što je metil-živa. Zbog bioakumulacije i biomagnifikacije najviše koncentracije žive u morskim organizmima mogu se zabilježiti u top predatorima kao što su sabljarka, tuna, morski psi, dupini, kitovi itd.. Čovjek je organizam koji se nalazi na samom vrhu hranidbenog lanca, tako da je konzumiranjem vodenih organizama izložen visokim koncentracijama organske žive. Najpoznatija masovna otrovanja živom zabilježena su u Japanu u zaljevima Minamata i Niigata, gdje je otrovanje nastalo kao posljedica konzumiranja ribe koja je u sebi sadržavala visoke koncentracije metil-žive, a bolest je dobila naziv „Minamata bolest“.

Živa; trovanje živom; morski organizmi; proizvodi ribarstva

nije evidentirano