hrvatski

Mehanizmi rezistencije na cefalosporine treće generacije u Enterobacter spp

Enterobacter je rod koji svrstavamo u porodicu Enterobacteriacae, a koja obuhvaća nekoliko međusobno sličnih rodova gram negativnih štapićastih bakterija, fakultativnih anaeroba. Dvije vrste koje najčešće izazivaju infekcije su Enterobacter aerogenes i Enterobacter cloacae, a rjeđe Enterobacter agglomerans i Enterobacter sakazakii. Čest je uzročnik bolničkih infekcija. Enterobacter spp moze razviti rezistenciju na cefalosporine proširenog spektra zbog produkcije beta-laktamaza proširenog spektra (ESBL), hiperprodukcije kromosomske ampC beta-laktamaze ili zbog gubitka porina vanjske membrane. U novije vrijeme zapažen je porast rezistencije na cefalosporine proširenog spektra u te bakterije. Tokom 2008. Do 2010. Prikupljena su 44 izolata Enterobacter spp rezistentnta na cefalosporine treće generacije iz različitih uzoraka i različitih bolničkih centara u Hrvatskoj. Cilj istraživanja bio je utvrditi mehanizme rezistencije na te antibiotike. Izolati su bili identificirani standardnim biokemijskim testovima. Testiranje osjetljivosti na antibiotike je provedeno disk-difuzijskom metodom i bujonskom mikrodilucijskom metodom po CLSI-u. Produkcija beta-laktamaza proširenog spektra je testirana metodom dvostrukog diska i potvrđena metodom kombiniranih diskova po CLSI-u. Hiperprodukcija kromosomske ampC beta-laktamaze je određivana metodom kombiniranih diskova uz dodatak boronične kiseline. Indukcija kromosomske ampC beta-laktamaze je dokazivana cefoksitin-cefotaksim antagonističkim testom. Pristutnost gena koji kodiraju ESBL je određivana PCR-om s početnicama specifičnim za TEM, SHV i CTX-M beta-laktamaze. Svi ispitivani sojevi su pokazali otpornost na amoksicilin sam i u kombinaciji s klavulanskom kiselinom i na cefoksitin zbog urođene otpornosti na te antibitiotike. Većina sojeva je bila otporna na ceftriakson kao i na gentamicin. Svi sojevi su pokazali osjetljivost na imipenem i meropenem. Većina sojeva (75%) bila je osjetljiva na cefepim. Skoro svi sojevi (osim 2 soja) su bili osjetljivi na kombinaciju piperalicina i tazobaktama. Bilo je 50% sojeva otpornih na ceftazidim i 34 soja otporna na ciprofloksacin). Svi izolati su bili negativni na inducibilnu proizvodnju kromosomskih AmpC β-laktamaza s obzirom da kod nijednog soja nije došlo do smanjenja inhibicijske zone oko diska cefotaksima u smjeru diska cefoksitina. Svi sojevi su bili pozitivni na proizvodnju β-laktamaza proširenog spektra (ESBL) jer je kod svih sojeva došlo do širenja inhibicijske zone cefalosporinskih antibiotika prema disku s klavulanskom kiselinom. Produkcija ESBL bila je potvrđena metodom kombiniranih diskova je jeu svih sojeva došlo do povećanja zone inhibicije za najmanje 5 mm u prisustvu klavulanske kiseline u odnosnu na kontrolu. Na temelju povećanja inhibicijske zone za više od 5 mm oko diskova ceftazidima, ceftriaksona i cefepima uz dodatak boronične kiseline u odnosu na diskove bez boronične kiseline zaključeno jerda su svi sojevi imali hiperprodukciju kromosomske AmpC β-laktamaze, odnosno da su dereprimirani mutanti. Molekularna karakterizacija beta-laktamaza je vršena na 28 sojeva. Fragmenti od 858 pb odgovarali su enzimima iz TEM porodice. 12 sojeva od njih 28 bilo pozitivno na proizvodnju TEM β-laktamaza, što je otprilike 43%.. Fragmenti od 545 pb odgovarali su enzimima iz CTX-M porodice. 17 sojeva od njih 28 bilo je pozitivno na proizvodnju CTX-M β-laktamaza, što čini 60% analiziranih sojeva. Ovo istraživanje je pokazalo visoku prevalenciju ESBL medju enterobakterima rezistentnim na cefalosporine proširenog spektra. Dominantan tip ESBL su bile CTX-M beta-laktamaze uz koje se često nalaze i beta-laktamaze širokog spektra iz TEM porodice. Produkcija CTX-M beta-laktamaza je bila udružena s izraženom rezistencijom na cefotaksim i ceftriakson.

Enterobacter spp; CTX-M beta-lactamases; cefotaxime; resistance

nije evidentirano