hrvatski

Politika rada Pokreta za visoku produktivnost

Oslobođeni rad, kakvim se od 1948/1949. naziva jugoslavenski udarnički Pokret za višu produktivnost, od tog trenutka biti će u pojedinim republikama jugoslavije ono što je stahanovizam bio za udarništvo u Sovjetskom Savezu, njegova “nadograđena” i poboljšana varijanta koja je, gledano s tehničke strane, od sada nužno uključivala osmišljavanje sistema proizvodnje “odozdo”, ali i kratku masmedijalizaciju najzaslužnijih radnika. Alija Sirotanović, njegov je inicijator, a mediji su pisali o brzom rasplamsavanju pokreta u ostale proizvodne sektore lake i teške industrije što je bila reakcija na raskol sa Sovjetskim savezom te rezultat oslanjanja na vlastite proizvodne snage. Upravo se iz tog razloga o pokretu može govoriti, prvenstveno kao politički i simbolički značajnom jer je, s jedne strane, označavao pobjedu nad “sovjetskim radnim heroizmom”, dok je s druge djelovao kao uzor domaćem trudbeništvu. No, gdjekad je upravo nedostatak ili manjak “strojeva i mašina” bio izvorom radne dovitljivosti poradi koje se udarnike i borce za višu produktivnost rada može smjestiti u domenu brikolera, prežitka neposredno poratnih proizvodnih rješenja, ali je taj isti manjak također činio i dio razlikovne artikulacije u odnosu na sovjetski udarničko-stahanovistički pandan.

Pokret za visoku produktivnost rada; 24. srpanj 1949.; udarništvo, brikoler

nije evidentirano