hrvatski

Nova 'zavičajna' ili 'anti-zavičajna' književnost?

Predmet rada je „anti-zavičajni roman“ koji se razvio šezdesetih i sedamdesetih godina 20. st. u austrijskoj književnosti. Književni teoretičari nisu suglasni u pogledu definicije tog žanra, a uslijed toga i djela koja se mogu uvrstiti u taj žanr. U radu se ističe da s jedne strane postoji teza o „radikalnom anti-zavičajnom romanu“ koji ima vrlo malo poveznica s tradicionalnim „zavičajnim“ romanom i smatra se potpuno novim žanrom. U skladu s tim i korpus djela koji se mogu uvrstiti u taj žanr obuhvaća puno šire području, jer odabir nije više vezan uz kriterije koje definiraju tradicionalni žanr (npr. seoski prostor kao središte pripovijednog svijeta, odabir likova itd.). Drugi pogled na anti-zavičajni roman ističe kontinuitet u razvoju žanrova tj. postavlja tezu da se anti-zavičajni roman neposredno oslanja na zavičajni roman i preuzima njegove osnovne postavke. To bi značilo da se samo ona djela koja sadrže osnovne žanrovske konstante, kako ih je definirao Karlheinz Rossbacher u svojoj u ovom radu sažetoj tipologiji zavičajnog romana, mogu uvrstiti u takav „transformirani zavičajni roman“, pa anti-zavičajni roman ne predstavlja samostalni žanr. Lovrić u radu analizira i preuzima pojedine postavke obaju teza i dolazi do zaključka da je naziv anti-zavičajni roman prikladniji jer ističe radikalnost promjena koje je doživio žanr, dok istodobno ne negira da se on u mnogočemu, a posebno u prostornim i društvenim postavkama, oslanja na tradicionalni žanr.

Zavičajni roman; anti-zavičajni roman; razvoj žanra

nije evidentirano