hrvatski

Defekti i nanostrukture u metalnim oksidima pogodnim za organske solarne ćelije

Da bi tanki film metalnog oksida ušao u upotrebu kao prozirni i vodljivi sloj za solarne ćelije, način njegovog formiranja mora garantirati veliku prozirnost u vidljivom dijelu spektra, nanostrukturiranu površinu i mali električni otpor. Ovo treba postići tehnikama pogodnim za formiranje tankih filmova na velike površine. Hipoteza rada je da se ovo može postići preciznim podešavanjem procesa formiranja i jednostavnim postupcima naknadne obrade. U radu je naglasak dan na nanostrukture koje definiraju morfologiju površine, te na defekte koji određuju optička svojstva i procese rekombinacije te transporta nosilaca naboja. Posebna pažnja je posvećena slojevima ZnO i SnO2. Istraživane su tri tehnike depozicije: pulsna laserska depozicija (PLD), magnetronsko rasprašenje, i kemijska depozicija iz plinovite faze. Dobivenim filmovima je određivana struktura na nivou kristalne rešetke i na nanometarskoj skali, korištenjem raspršenja rendgenskih zraka za vrlo male upadne kuteve. Uvođenjem pobuđenih čestica iz RF plazme kisika prilikom PLD-a, dobiveni su razni strukturni oblici. Pokazano je da se dodavanjem aktivnih čestica kisika može manipulirati koncentracijom i vrstom točkastih defekata u filmu i na njegovoj površini. Također, pokazano je da termički tretman u vodikovoj atmosferi nakon depozicije smanjuje broj točkastih defekata i može promijeniti vodljivost sloja za gotovo 9 redova veličine.

nanokristalinični tanki film ZnO ; SnO2 ; TCO ; Magnetronsko rasprašenje ; Pulsna laserska depozicija ; GISAXS

nije evidentirano