hrvatski

Relikvije, relikvijari i antropomorfna imaginacija

Atropomorfizmi su ljudski ostaci. Tijekom srednjeg vijeka, najcjenjeniji su takvi ostaci svetačka tijela. U članku se razmatraju crkvene odredbe (Lateranski koncil 1215. godine) kojima se uređuje mogućnost osjetilnoj pristupa svetim moćima te umjetnička obrada i smještaj relikvija u relikvijarima. Počevši od primjera iz suvremene umjetnosti koja kao umjetnički materijal koristi organsku tvar i materiju ljudskog porijekla (odjeća, iznošene cipele, životinjska koža u radovima Doris Salcedo te mrtvi štakori, kvadri masti i sl. u radovima Josepha Beuysa) razmatraju se načela i izvorišta umjetnosti koja putem antropomorfizma evocira ljudsku patnju i razgrađuje "diskurse kojima se obično služimo i pomoću kojih funkcioniramo" (Mieke Ball). Guibert iz Nogenta i Petrarka su dva srednjovjekovna komentatora koji negativno reagiraju na pojave spektakularizacije i pretjerivanja u inače crkveno prihvaćenom štovanju svetačkih moći. Kod Petrarke se javlja osjećaj nelagode prema ukrašenim tjelesnim ostacima svetaca kao što je čeljust sv. Antuna u Padovi. U članku se nadalje razmatraju primjeri štovanja cjelovitih i neraspadnutih tijela u Veneciji. Prema Alfred Gellovoj teoriji koja se može primijeniti i na relikvije, tjelesni ostaci se mogu smatrati prirodnim indeksima (poput kamenja u budističkim vrtovima, ili Duchampovih pronađenih predmeta široke potrošnje). Njihovo izlaganje izvan relikvijara ili pak kao minimalno obrađenu prirodnu materiju stoji u suprotnosti s povijesti umjetnosti zapadne civilizacije u kojem je uloga umjetnika prenijeti prirodno u umjetničko djelo. Razlog zanimanja vjernika, pa i suvremenog promatrača- ateista za relikvije kao i za antropomorfizme u suvremenoj umjetnosti jest upravo tenzija koja se se stvara između organskog i umjetničkog u takvim instalacijama. One bude snažne emotivne osjećaje i jeze i divljenja od srednjeg vijeka do holokausta (u radu Josepha Beuysa).

relikvije ; relikvijari ; antropomorfizam ; Venecija

nije evidentirano