hrvatski

Dijagnostički postupci u kliničkoj obradi infektoloških bolesnika: Ispitivanje urogenitalnih mikoplazmi u krvi dvanaest bolesnika

U našem ispitivanju (1988. godine) utvrđuje se učestalost ureaplazmi (Ureaplasma urealyticum) i mikoplazmi: Mycoplasma hominis (16%) i Mycoplasma genitalium (16%) u venskoj krvi (33%) i u urogenitalnom traktu (0%). Urin i bris uretre ili bris endocerviksa uterusa su ispitivani u 12 bolesnika, koji imaju kliničke znakove infekcije urinarnog i/ili genitalnog trakta. Četiri od pet bolesnika, hospitaliziranih u Klinici za infektivne bolesti, su kondicionirane osobe na prisutnost "oportunistički" patogene M.hominis na mjestu infekcije u bolesnika s obzirom na osnovnu bolest. U mikrobiološke pretrage se zato uključuju serološka ispitivanja ciljano na M.hominis u svih bolesnika (12 osoba). Uzgajanje uzoraka kliničkog materijala obavlja se prema referalnim postupcima američkih i kanadskih mikoplazmologa od 1980. godine u hranjivim podlogama, koje su optimalnog sastava (0.02% i 0.0265% uree; 0.2% arginina; 0.5% glukoze). Serološke metode su indirektna hemaglutinacija, IHA, u uzorku seruma i urina, kao i inhibicija metabolizma M.hominis, sedam serotipova, MI u uzorku seruma. Rezultati MI su seroepidemiološki podaci. Obje metode su ekonomične i zadovoljavajući osjetljive (serokonverzija; rasponi titra IHA i MI su mnogostruki), a izvode se u mikropostupku. Suspenzija sonificiranih M.hominis stanica, serotip PG-21 i 10 je antigen u IHA, kojim se senzibiliziraju formalizirani i tanzirani eritrociti konja (20%-na suspenzija). Pripravak i standardizacija antigena u IHA se obavlja u Imunološkom zavodu. Patogenost M.hominis (infekcija i bolest) ili konolizacija u domaćina se određuju u analizi nalaza pozitivne izolacije i dinamike, odnosno visine titra specifičnih protutijela. U ovom radu se to obavlja u svrhu laboratorijskog istraživanja potrebe uvođenja ciljanih mikrobioloških pretraga na M.hominis zbog mogućnosti pojave sistemne infekcije u kondicioniranih bolesnika. Poznato je da je M.hominis osjetljiva na višečlane makrolide (Rosaramycin), amplicin i aminoglikozide, a rezistentna je na tetracikline i eritromicin.

nije evidentirano

nije evidentirano