nije evidentirano

Gjashtë shekujt e parë të krishtenizmit në trevat Iliro-shqiptare

Studimi është i ndarë në katër pjesë. Në pjesën e parë bëhët fjalë për kur paraqitet krishterimi Perandorinë romake e kishte kapluar kriza politike, ekonomike, shpirtërore, morale dhe materiale dhe kur më kultet pagane, madje edhe ato të karakterit monoteist (Mitra) nuk ishin në gjendje ti kënaqin aspiratat shpirtërore dhe qëllimsinë e jetës. Të parët të cilët e përqafuan krishterimin ishin strukturat e ulta, të varfërit dhe pastaj edhe inteligjencia. Në pjesën e dytë trajtohet problemi i kohës së përhapjes së Krishtërimit ndër shqiptarë dhe theksohet se ky është i kohës së apostujve (Shën Pali). Në pjesën e tretë analizohen mendimet e shkencëtarit gjerman Gottfried Schrammit i cili mendon se Krishterimin ndër shqiptarë e kanë sjellur besët, një fis thrakas që jetonte në trekëndëshin Bullgari, Maqedoni dhe Serbi të cilët janë edhe nukleusi i vllehëve.Lidhur me mospranimin e kësaj teorie autor sjell disa argumente: terminologjia kishtare-liturgjike katolike ndër shqiptarë është e karakterit latin; pjesëmarrja e ipeshkvive në punimet e koncileve ekumenike kishtareqë nga ai i pari, Nikeas në vitin 325; martirologiumi romak i përmend dy maertir nga Ulpiana (Prishtinë) të shekullit II. Në pjesën e katërt autori flet për marrëdhëniet e hierarhis kishtare të trevës iliro-shqiptare me Kishën e Romës dhe konstaton se përkundrejt përndjekjeve të kohë pas kohshme nga ana e politikës së perandorëve bizantin ose të dyndjeve të popujve barbar, kjo Kishë përherë ka qenë në lidhje me Romën.

Krishtenizmi; besët; ipeshkvi; ipeshkvia; Iliriku; Dardania; Maqedonia; koncili; Shën Pali; Roma; Shqipëria;Bizanti; papa; patriku; Nicea

nije evidentirano